Πληθόδων Ιορδανίαςκυμαίνεται από τη νοτιοδυτική Βιρτζίνια έως την ακραία βορειοανατολική Γεωργία.Πληθόδων Ιορδανίαςέχει συλλεχθεί από υψόμετρα από 213 έως 1951 m, αλλά οι πληθυσμοί συνήθως περιορίζονται σε υψόμετρα πάνω από 600 m.(Petranka, 1998)
Πληθόδων Ιορδανίαςπεριορίζεται σε δροσερά, μεσώδη δάση. Οι σαλαμάνδρες της Ιορδανίας βρίσκονται σε περιοχές με υψηλές ετήσιες βροχοπτώσεις από βαθιά ορεινά φαράγγια μέχρι την κορυφογραμμή σε κατάλληλο βιότοπο. Οι πληθυσμοί εμφανίζονται στα χαμηλότερα υψόμετρά τους στα νότια τμήματα της περιοχής τους. Τα άτομα βρίσκονται πιο συχνά στο δάσος κατά τη διάρκεια της νύχτας όταν βγαίνουν για να αναζητήσουν τροφή, μερικές φορές βρίσκονται κάτω από κορμούς και βράχους κατά τη διάρκεια της ημέρας, αν και ως επί το πλείστον παραμένουν υπόγεια όταν δεν αναζητούν τροφή. Οι σαλαμάνδρες της Ιορδανίας είναι πιο άφθονες σε κόκκινο έλατο (Picea rubens) - Έλατο Fraser (Abies fraseri) δάσος αλλά βρίσκονται και σε κορυφογραμμές καλυμμένες με σκληρό ξύλο. Το δάσος όπου αυτό το είδος είναι πιο άφθονο καλύπτεται με ένα βαρύ στρώμα βρύων με λίγο χώμα πάνω από μια μάζα από μεγάλους ογκόλιθους.(Petranka, 1998, Stupka and Huheey, 1967)
Πληθόδων Ιορδανίαςείναι ένα μεγάλο είδος τουΠληθόδωνπου ποικίλλει σε χρώμα ανάλογα με την τοποθεσία. Το ραχιαίο χρώμα ποικίλλει από γκρι σχιστόλιθο έως μπλε μαύρο και η πλάτη συνήθως στερείται τόσο κόκκινων χρωστικών όσο και λευκών κηλίδων. Ανάλογα με τη γεωγραφική τοποθεσία, οι ενήλικες μπορεί να είναι χωρίς σήμανση ή να έχουν κόκκινα μάγουλα (Great Smoky Mountains, Tennessee), κόκκινα πόδια (όρη Nantahala και Tusquitee και στο όρος Cheoah, Βόρεια Καρολίνα), κοκκινωπό παγωνιά στην πλάτη (ακραία βορειοδυτική Νότια Καρολίνα και σε Fishhawk Mountain, Βόρεια Καρολίνα), ή παγωμένο χρυσό στο πίσω μέρος στο νοτιότερο τμήμα της εμβέλειάς τους. Οι σαλαμάνδρες του Jordan έχουν δεκαέξι παράκτιες αυλακώσεις. Οι ενήλικες είναι κατά μέσο όρο 12,5 cm σε συνολικό μήκος.(Conant και Collins, 1998)
Φωλιές απόΠληθόδων Ιορδανίαςδεν έχουν βρεθεί ποτέ. Τα θηλυκά γονιμοποιημένα κινούνται υπόγεια στα τέλη της άνοιξης ή στις αρχές του καλοκαιριού και ωοτοκούν σε βαθιές υπόγειες εσοχές. Τα θηλυκά ωοτοκούν τον Μάιο και η εκκόλαψη γίνεται συνήθως στα τέλη του καλοκαιριού ή στις αρχές του φθινοπώρου, περίπου 2 έως 3 μήνες μετά την εναπόθεση των αυγών. Τα νεογέννητα παραμένουν υπόγεια για 10 έως 12 μήνες μετά την εκκόλαψη. Η μεταμόρφωση συμβαίνει πριν από την εκκόλαψη, έτσι τα άτομα αναδύονται από τα αυγά σε μικρή ενήλικη μορφή, δεν υπάρχει υδρόβιο στάδιο προνύμφης. Τα μικρά άτομα που κρίνεται ότι είναι σχεδόν 1 έτους εμφανίζονται για πρώτη φορά στην επιφάνεια τον Μάιο ή τον Ιούνιο. Τα άτομα αυξάνονται κατά μέσο όρο 12 mm (μήκος αερισμού προς τα νότια) μεταξύ Μαΐου και Οκτωβρίου του δεύτερου έτους τους.(Adams, 2004, Stupka and Huheey, 1967)
μείγμα ιχνών σκύλου
Η ερωτοτροπία ξεκινά όταν ένα αρσενικό πλησιάζει μια γυναίκα και μια ύπαρξη για να την σπρώξει ή να την χτυπήσει με το ρύγχος του. Στη συνέχεια, το αρσενικό τοποθετεί τον νοητικό αδένα του στις ρινοχειλικές αυλακώσεις του θηλυκού και ξεκινά έναν «χορό ποδιών». Ο χορός των ποδιών περιγράφεται ως τα άκρα που σηκώνονται και κατεβαίνουν από το έδαφος ένα κάθε φορά. Το αρσενικό στη συνέχεια κινείται προς το κεφάλι του θηλυκού. Το αρσενικό γυρίζει το κεφάλι του κάτω από το πηγούνι του θηλυκού και σηκώνει. Στη συνέχεια, το αρσενικό αρχίζει να κάνει κύκλους κάτω από το πηγούνι του θηλυκού και πλευρικά κινεί την ουρά του καθώς το κάνει κύκλους. Εάν το θηλυκό ανταποκρίνεται, τοποθετεί το πηγούνι της στην ουρά του και προχωρά προς τη βάση της ουράς του. Στη συνέχεια, το ζευγάρι κάνει έναν περίπατο που μπορεί να διαρκέσει για μία ώρα. Κατά τη διάρκεια της βόλτας το αρσενικό μπορεί να γυρίσει και να χτυπήσει τον νοητικό αδένα του στη ρινοχειλική περιοχή του θηλυκού. Το αρσενικό σταματά τελικά να κινείται και αρχίζει μια σειρά από πλευρικές λικνιστικές κινήσεις του ιερού οστού του. Το θηλυκό ξεκινά με μια σειρά από κινήσεις του κεφαλιού, αντίθετες με τις λικνιστικές κινήσεις του αρσενικού. Στη συνέχεια, το αρσενικό πιέζει την έξοδό του προς το υπόστρωμα και απελευθερώνει ένα σπερματοφόρο. Στη συνέχεια λυγίζει την ουρά του προς τη μία πλευρά και οδηγεί το θηλυκό προς τα εμπρός. Σταματά όταν η έξοδός της είναι πάνω από το σπερματοφόρο, στη συνέχεια χαμηλώνει το ιερό της και παίρνει το καπάκι του σπέρματος. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας το αρσενικό αψιδώνει την ιερή περιοχή και κάνει 'push-up' με τα πίσω άκρα του. Το ζεύγος συνήθως χωρίζεται μετά την εναπόθεση του σπερματοφόρου, ακόμα κι αν το θηλυκό δεν καταφέρει να το μαζέψει.
Τα θηλυκά μπορούν να φλερτάρουν πολλές φορές και να ζευγαρώσουν με δύο ή περισσότερα αρσενικά σε μια σεζόν. Τα αρσενικά συχνά προσπαθούν να ζευγαρώσουν άλλα αρσενικά και να μιμηθούν τη συμπεριφορά μιας γυναίκας. Αυτή είναι μια μορφή ανταγωνισμού κατά την οποία τα αρσενικά προκαλούν τα άλλα αρσενικά να σπαταλούν τους γαμέτες τους. Σε μια εργαστηριακή μελέτη, οι ερευνητές εμπόδισαν τα θηλυκά να μυρίσουν τις φερομόνες του αρσενικού, κάτι που μείωσε σημαντικά την ανταπόκριση του θηλυκού στο τελετουργικό ερωτοτροπίας. Στις περισσότερες περιπτώσεις το θηλυκό δεν ανταποκρίθηκε καθόλου στο αρσενικό κατά τη διάρκεια της συμπεριφοράς ερωτοτροπίας.(Adams, 2004· Arnold and Feder, 1982)
ΑρσενικόςΠληθόδων Ιορδανίαςωριμάζουν σεξουαλικά σε ηλικία περίπου 3 ετών. Υπολογίζεται ότι το 25% των θηλυκών ωοτοκεί για πρώτη φορά 4 χρόνια μετά την εκκόλαψη, ένα άλλο 25% ωοτοκεί για πρώτη φορά 1 χρόνο αργότερα. Το υπόλοιπο 50% περιμένει μέχρι την ηλικία των 6 ετών για να τοποθετήσει τα ωάρια για πρώτη φορά. Μετά την πρώτη τους ωοτοκία, τα θηλυκά αναπαράγονται κάθε δεύτερο χρόνο για το υπόλοιπο της ζωής τους. Έχουν υπολογιστεί μεγέθη συμπλέκτη από 3 έως 10.(Adams, 2004)
Πληθόδων Ιορδανίαςέχει μέσο χρόνο παραγωγής 9,8 ετών, με το 77% να επιβιώνει έως τα 10 έτη.(Goin and Goin, 1962)
Πληθόδων Ιορδανίαςείναι ένα μοναχικό είδος που δρα σε υγρό καιρό.ΠληθόδωνΟι σαλαμάνδρες γενικά βρίσκονται κυρίως σε υγρές περιοχές.Πληθόδων Ιορδανίαςτείνει να μετακινείται σε περιοχές όπου η υγρασία είναι η μεγαλύτερη στον προτιμώμενο βιότοπό του.(Dunn, 1926)
Σε μια μελέτη που συζητήθηκε από τον Petranka (1998),ΠληθόδωνΟι σαλαμάνδρες μελετήθηκαν για τον προσδιορισμό της περιοχής και του μεγέθους της περιοχής. Στη μελέτη η μέγιστη απόσταση που μετακινήθηκε για τα αρσενικά ήταν 120,4 μέτρα και 60,6 μέτρα για τα θηλυκά.Πληθόδων Ιορδανίαςείναι ένα εξαιρετικά φιλοπατρικό είδος τουΠληθόδωνκαι τα μεγέθη οικιακής εμβέλειας μπορεί να είναι μόνο λίγα τετραγωνικά μέτρα.(Petranka, 1998)
Η πιο κοινή μορφή επικοινωνίας γιαΠληθόδων Ιορδανίαςείναι η χρήση φερομονών. Αυτές οι χημικές ουσίες παίζουν βασικό ρόλο στις συμπεριφορές ερωτοτροπίας και στην πράξη του ζευγαρώματος.(Martof, et al., 1980; Petranka, 1998)
Τόσο οι αρσενικές όσο και οι θηλυκές σαλαμάνδρες τρώνε τον ίδιο τύπο και το ίδιο μέγεθος θηράματος. Τις ξηρές νύχτες, η πλειονότητα των ατόμων θα αναζητήσει τροφή για τη βλάστηση, ενώ, τις υγρές νύχτες, θα περιπλανηθεί στο δάσος αναζητώντας θηράματα ασπόνδυλων. Τα τρόφιμα σε 204 δείγματα από τα Great Smoky Mountains περιελάμβαναν annelids, σαλιγκάρια, χιλιοποδαράκια, σαρανταποδαρούσες, ισόποδα, φαλαγγίδες, ψευδοσκοορπιούς, ακάρεα, αράχνες και μια ποικιλία εντόμων. Οι χιλιόποδες είναι πιο σημαντικές την άνοιξη και οι προνύμφες των εντόμων είναι πιο σημαντικές κατά το φθινόπωρο. Τα Collembolans και τα annelid τείνουν να αυξάνουν τη σημασία τους σε μεγαλύτερα υψόμετρα. Σε μια μελέτη που διεξήχθη από τους Whitaker και Rubin (1971), τα 10 πιο σημαντικά θηράματα κατ' όγκο ήταν: μυρμήγκια, αράχνες, προνύμφες λεπιδόπτερων, προνύμφες σκαθαριών, κολέμβολοι, χιλιόποδες, σαρανταποδαρούσες, ακάρεα, σαλιγκάρια και προνύμφες δίπτερων.(Conant και Collins, 1998)
Κοινά φίδια καλτσοδέτας (Θαμνόφις συρτάλης) είναι οι μεγαλύτερες απειλές γιαΠληθόδωνσαλαμάνδρες. Ο πρώτος αμυντικός μηχανισμός των σαλαμάνδρων της Ιορδανίας είναι τα έντονα κόκκινα μάγουλα ή τα πόδια που έχουν ορισμένα άτομα. Αυτός ο αποσημαντικός χρωματισμός είναι ένα προειδοποιητικό σημάδι για τα αρπακτικά. Αρπακτικά φιδιώνΠληθόδωνΟι σαλαμάνδρες προκαλούν επίσης άλλες συμπεριφορές, συμπεριλαμβανομένων των κινήσεων συσπάσεων και κοπανιστών που επικαλύπτουν το αρπακτικό με γλοιώδεις εκκρίσεις, αυτοτομία ουράς (απώλεια ουράς) και δάγκωμα. Οι Bennett και Licht (1974) πρότειναν ότι οι συγκεκριμένες συμπεριφορές κατά των θηρευτών των αμφιβιακών ειδών συσχετίζονται με την έκταση της αναερόβωσης κατά τη διάρκεια μιας έκρηξης δραστηριότητας. Σύμφωνα με μια μελέτη των Arnold και Feder (1982), οι αρπακτικές συναντήσεις είναι ιδιαίτερα κατάλληλες για την επίδειξη αναερόβωσης κατά τη διάρκεια αυθόρμητης φυσικής δραστηριότητας, εάν συμβεί. Σε μια δοκιμή που διεξήχθη από τους Arnold και Feder (1982), μια σαλαμάνδρα της Ιορδανίας ξέφυγε από το φίδι παράγοντας πυκνές εκκρίσεις που στην πραγματικότητα κόλλησαν το φίδι στο υπόστρωμα (καθιστώντας το ακίνητο). Τα αρπακτικά πουλιά είναι επίσης πιθανό να είναι σημαντικά αρπακτικά των σαλαμάνδρων της Ιορδανίας, ειδικά σε υψηλότερα υψόμετρα όπου υπάρχουν λιγότερα φίδια από καλτσοδέτα.(Arnold and Feder, 1982)
Οι Hairston et al. (1956) διεξήγαγε μια σειρά μελετών σχετικά με τις διαειδικές σχέσεις μεταξύP. jordaniκαιP. oconalufteeστα νότια Απαλάχια. Σε όλες τις μελέτες, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι η αφαίρεση τουP. jordaniπροκάλεσε αύξηση σεP. ocanaluftee. Αφαίρεση τουP. ocanalufteeδεν επηρέασεP. jordaniαλλά αύξησε το ποσοστό των ανηλίκων στον πληθυσμό. Οι Hairston et al. κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ των δύο ειδών, αλλά δεν μπορούσαν να καταλήξουν για ποιον πόρο ανταγωνίζονταν.(Hairston, 1956· Petranka, 1998)
Δεν υπάρχει γνωστό όφελος που παρέχεται στους ανθρώπους απόΠληθόδων Ιορδανίας
Δεν υπάρχουν γνωστές ανεπιθύμητες ενέργειες τουΠληθόδων Ιορδανίαςστους ανθρώπους.
αποστολή λύσσα
Πληθυσμοί τωνΠληθόδων Ιορδανίαςκαι άλλες σαλαμάνδρες συχνά απουσιάζουν ή μειώνονται σημαντικά σε πρόσφατες σαφείς περικοπές στη δυτική Βόρεια Καρολίνα. Λιγότερο εντατικές πρακτικές συγκομιδής που αφήνουν ανέπαφη τη βασική δομή του δάσους θα ωφελούσαν αυτό και άλλα είδη σαλαμάνδρας στα δάση της νότιας Απαλαχίας.(Mitchell and Reay, 1999· Petranka, 1998)
Ο Highton (2005) σημείωσε σημαντική μείωση (>40%) σε όλο το φάσμα τωνΠληθόδων. Οι δρόμοι της υλοτομίας, ακόμη και αυτοί που δεν χρησιμοποιούνται πλέον, έχουν αποδειχθεί ότι επηρεάζουν αρνητικάΠληθόδωναφθονία.(Highton, 2005; Rittenhouse and Semlitsch, 2006)
Υπάρχουν διαφωνίες στη βιβλιογραφία με τις διακρίσεις ειδών και υποειδών. Σύμφωνα με τα τελευταία δεδομένα, η χρωματική διακύμανση και η γεωγραφική θέση είναι οι δύο κύριοι παράγοντες που καθορίζουν την αναγνώριση του είδους μιας συγκεκριμένης σαλαμάνδρας. Υπάρχουν διαφωνίες στη βιβλιογραφία με τις διακρίσεις ειδών και υποειδών.(Adams, 2004; Petranka, 1998; Adams, 2004; Petranka, 1998; Adams, 2004; Petranka, 1998; Adams, 2004; Petranka, 1998)
οΠληθόδων ΙορδανίαςΤο σύμπλεγμα αναγνωρίστηκε πρόσφατα από τους Highton και Peabody (2000), το οποίο περιέχει 7 είδη (P. jordani,P. metcalfi,Π. shermani,Π. cheoah,Π. μεγάλη,Π. απόγευμα, καιP. montanus). Η διάσπαση τωνP. jordaniφαίνεται να κερδίζει την αποδοχή.(Center for North American Herpetology, 2008)
Tanya Dewey (επιμέλεια), Animal Agents.
Andrea Helton (συγγραφέας), Πανεπιστήμιο Radford, Karen Powers (επιμέλεια, εκπαιδευτής), Πανεπιστήμιο Radford.